PAGSIKAT, PAGLUBOG

Lumulubog at sumisikat ang araw:

sa mga halang at tapat. 

Sa mga magnanakaw ng bukas at nagtatanim nito. 

Sa mga lumalaban sa bukas 

para maging búkas ang sinumang maaabutan nito. 

Sa mga palalo ang puso at taos ang hangarin. 

Sa mga nagbibigay ng hirap at dusa 

at nagpapagaan ng pasanin. 

Malaya rin itong magbigay liwanag 

sa pilit na nagtatago ng katotohanan. 

Sa mga pusong sugatan, 

sa mga nahihirapang makagalaw 

para matanaw ang laya mula sa layaw 

ng mga mapaniil para makapanggulang. 

Lumulubog at sumisikat ang araw maging sa iilan

na tila nalulugmok at nalalango sa kapangyarihan, 

sa mga kaluluwang ang hangad lamang ay magbigay ginhawa 

sa pagkahapo ng kanilang ginagalawang munting mundo.

Lumulubog at sumisikat ang araw, 

sa bawat tao na nakikibaka nang maayos, 

sa mga taong kumakayod sa init o lamig 

para lamang ang mga anak ay makatapos. 

Sa mga taong hindi lamang hangad ang araw ay matapos kundi makaraos.

Paalalang hindi man natin tanaw agad ang umaga, 

Balang araw, maaring niyang ipaalala, 

na may patutunguhan ang bawat buntong-hininga. 

Ang mga dalangin bagamat hindi maisambit sa dulo ng dila. 

Sa pagpiling mabuhay sa mundo, 

sa kabila ng taglay na dilim nito,

may puwang pa rin ang liwanag kung patutuluyin mo ito. 

Na sa kabila ng kawalan, 

na ang kapalit ng wala,

ay awa, at laya.